Elusive Eye: Lisa Holden
Curating exhibition, writing catalogue
Invited to participate in the exhibition ‘Ik’ (I) of Arteria
Lisa Holden: Versluierde spiegels
Bont kakelen kleuren. Als glasplakken liggen lagen vernis op beschilderde foto’s. Het is even goed kijken, voordat duidelijk wordt wat Lisa Holden ons precies voorschotelt. In een unieke beeldtaal en met een uitzonderlijke techniek creëert de Amsterdamse kunstenares een wereld, waarin zij zelf keer op keer als hoofdpersoon figureert. Zij trakteert ons op universele verhalen, puttend uit grote kunsthistorische voorgangers. Laag na laag pelt zij glansrijk af, daarbij alles inzettend: van spiegelreflecties tot transparante stoffen. Van androgynie tot make-upmaskerades. Zo maakt zij ons deelgenoot van haar zoektocht naar identiteit.
Open dagen
De kunstcommissie nodigt u van harte uit om Lisa Holdens ‘beschilderde fotowerken’ of ‘gefotografeerde schilderijen’ te bekijken, in bijzijn van de Amsterdamse kunstenares. Iedereen is, kostenloos, welkom in het hoofdkantoor van Gasunie aan de Concourslaan 17 in Groningen. U bent welkom op zondag 27 november 2005 en 15 januari 2006 tussen 15.00 en 17.30 uur. Er is een inleidende lezing om 15.30 uur.
Bij de expositie verschijnt een gelijknamige catalogus.
Arteria ‘IK’:
uitnodiging Lisa Holdenexpositie
Ik. Een klein woordje. Beetje egoïstisch bovendien. Een curieus uitgangspunt voor een conservator om een tentoonstelling rond samen te stellen: zijn of haar ‘ik’ speelt normaalgesproken immers slechts op de achtergrond mee. Het werk van de kunstenaar(s), daar draait het om.
Mijn keuze valt op Lisa Holden. Wat heb ik met dat werk? Het snijdt aloude thema’s aan, als androgynie en identiteit. Als het dan ook nog tegen de kunstgeschiedenis aanleunt, ontstaan er interessante verhalen. En ik houd, niet alleen als kunsthistoricus, erg van verhalen.
Ook de werkwijze van Lisa Holden valt verrassend binnen het concept ‘ik’. Zo treedt zij zelf op in haar foto’s. Al zien wij geen zelfportretten in de letterlijke zin van het woord, beter is te spreken van een ‘zelfmodel’. Nauwelijks herkenbaar kruipt zij met de camera dicht op haar eigen huid, die zij beschildert met lagen make-up en vervolgens manipuleert in de computer. En dat neemt vele vormen aan.
Zo is er een ‘geisha-serie’, waar het zuinig aangezette vermiljoenen mondje afsteekt tegen de witte huid. Naast het make-upschema sluiten kapsel, kleur en sfeer aan bij ons idee over de Japanse gastvrouw in theehuizen. De maskerades en verkleedpartijen zijn meer dan dat. Het stelt ons de vraag wie wij zijn. Welk gezicht wij hebben. En of een uitvergroting van een bepaald aspect niet dichter bij het ‘ik’ komt dan ons alledaagse gezicht.
2009 Galerie Wilms: The Bronze Room
Openingsverhaal: